Materiały dodatkowe do książki
"Otoczony Przez Oszustów"
Bezpieczne zakupy złota wymagają przygotowania. Jeśli jesteś głodny wiedzy, a książka tylko rozbudziła Twoją ciekawość, zapraszam Cię do zapoznania się z poniższymi materiałami!
1. Urząd probierczy
Ustawa z dnia 1 kwietnia 2011 r. Prawo probiercze (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r., poz. 1800) określa zasady oraz warunki wprowadzania do obrotu wyrobów z metali szlachetnych oraz obrotu nimi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Przykłady wizerunków polskich cech probierczych przedstawiają poniższe rysunki:
Ustawa stanowi, że wyroby z metali szlachetnych mogą być wprowadzone do obrotu, jeżeli są:
- oznaczone cechami probierczymi, albo
- posiadają świadectwo badania, które w obrocie zastępuje cechę probierczą.
wprowadzenie do obrotu – udostępnienie, nieodpłatnie albo za opłatą, po raz pierwszy wyrobu z metalu szlachetnego w celu jego używania lub sprzedaży; obrót – każdorazowe udostępnienie wprowadzonego do obrotu wyrobu z metalu szlachetnego w celu jego używania lub sprzedaży;
Wprowadzane do obrotu wyroby powinny być oznaczone:
- polskimi cechami probierczymi lub
- cechami probierczymi, na podstawie których dopuszczono wyroby z metali szlachetnych do obrotu w państwach członkowskich Unii Europejskiej, w państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) — stronach umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub w Republice Turcji lub
- cechami probierczymi, których obowiązek uznawania wynika z wiążących RP umów międzynarodowych. W praktyce są to tak zwane „cechy konwencyjne” – common control mark (CCM) w kształcie wagi, czyli cechy umieszczane na podstawie Konwencji o kontroli i cechowaniu wyrobów z metali szlachetnych, która upoważnia kraje członkowskie do posługiwania się wspólną cechą probierczą. Polska jest członkiem Konwencji od 2005 r.
Poniższy rysunek przedstawia przykład oznaczenia wyrobu ze stopu złota próby 0,750 ocechowanego zgodnie z wymogami Konwencji przez urzędy probiercze w Polsce:
Kolejność oznaczenia konwencyjnego (od lewej):
1. cecha konwencyjna;
2. oznaczenie identyfikujące urząd, w którym umieszczono cechę konwencyjną; X jest literą symbolizującą urząd probierczy
3. znak wytwórcy;
4. liczbowe oznaczenie zawartości metalu szlachetnego w stopie, z którego wykonano wyrób.
Z obowiązku badania i cechowania zwolnione są wyroby, w których masa części wykonanych ze stopu metali szlachetnych nie przekracza:
- 1 grama w przypadku stopów złota i platyny,
- 5 gramów w przypadku stopów srebra.
Limity masy metalu dotyczą pojedynczych sztuk, nawet w odniesieniu do wyrobów, które zazwyczaj sprzedawane są w parach, jak: kolczyki,
klipsy lub spinki.
Większość obowiązków związanych z prawidłowym oznaczeniem wyrobów musi wykonać osoba, która po raz pierwszy udostępnia wyrób w celu
użytkowania lub sprzedaży. Ustawa wprowadza również inne, przedmiotowe zwolnienia od obowiązku zgłoszenia wyrobów do badania i cechowania. Dotyczy to:
- wyrobów dawnego pochodzenia,
- narzędzi i aparatów lub ich części, służących do celów naukowych i przemysłowych,
- wyrobów medycznych,
- odznaczeń i orderów,
- inkrustacji,
- monet, które są lub były znakami pieniężnymi,
- surowców, półfabrykatów oraz złomu.
Podmiot, wprowadzający do obrotu wyroby z metali szlachetnych o masie mniejszej, niż wskazana w ustawie, ma obowiązek:
1. zapewnić zgodność prób tych wyrobów z próbami określonymi w ustawie prawo probiercze,
2. przekazać informację o próbach tych wyrobów podmiotowi, któremu udostępnia te wyroby w celu używania lub sprzedaży,
3. oznaczyć te wyroby znakiem imiennym, chyba że są one oznaczone cechami probierczymi, na podstawie których dopuszczono je do obrotu w państwach
członkowskich Unii Europejskiej, w państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) — stronach umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym lub w Republice Turcji,
4. umieścić na metce dołączonej do wyrobu informację o próbie oraz o masie części wykonanych z metalu szlachetnego.
Wyroby, które z mocy ustawy podlegają wyłączeniu z obowiązku badania i cechowania, mogą zostać oznaczone cechami probierczymi na wniosek
podmiotu zgłaszającego. W takich przypadkach wyroby nie muszą być oznaczone znakiem imiennym.
Świadectwo badania jest wydawane przez urząd probierczy w następujących przypadkach:
- gdy wyrób nie może zostać oznaczony cechą probierczą bez jego uszkodzenia,
- gdy na wyrobie brak jest miejsca na umieszczenie cechy probierczej,
- gdy wyrób zawiera części z metali nieszlachetnych, których nie można odrębnie oznaczyć znakiem „MET”, a ich użycie nie jest technicznie uzasadnione.
Świadectwo badania może być wydane na wniosek zgłaszającego, zamiast oznaczenia cechą probierczą, w następujących przypadkach:
- wyrobów dawnego pochodzenia,
- narzędzi i aparatów lub ich części, służących do celów naukowych i przemysłowych,
- wyrobów medycznych,
- odznaczeń i orderów,
- inkrustacji,
- monet, które są lub były znakami pieniężnymi,
- surowców, półfabrykatów oraz złomu
oraz
- dla wyrobu z metalu szlachetnego oznaczonego cechą probierczą, za odrębną opłatą.
Świadectwo badania jest to dokument potwierdzający zawartość metalu szlachetnego w wyrobie i zastępuje w obrocie cechy probiercze. Poniższy rysunek przedstawia przykład świadectwa badania, zastępującego w obrocie cechy probiercze, wydanego przez urząd probierczy:
Każdy kto dokonuje obrotu wyrobami z metali szlachetnych (wytwórca, przedsiębiorca sprowadzający wyroby z zagranicy, sprzedawca), jest obowiązany umieścić w miejscu widocznym dla klientów graficzne wizerunki cech probierczych znajdujących się na oferowanych do sprzedaży wyrobach z metali szlachetnych.”
Ciekawostki o złocie:
Czy wiesz, że…
Rzadziej można znaleźć samorodek złota o wadze jednej uncji, niż pięciokaratowy diament?
Po więcej ciekawostek o złocie zapraszam Cię do tekstu poniżej!
- Trzęsienia ziemi przyczyniają się do powstania złóż złota.
- Z jednej tony starych telefonów komórkowych można odzyskać mniej złota niż z jednej tony rudy złota.
- Gdyby wydobyto całe złoto z wód oceanów, każdy człowiek otrzymałby średnio po 3 kg kruszcu. Oszacowano, że w oceanach znaleźć można aż 20 milionów ton złota, ale jest ono bardzo mocno rozcieńczone.
- W 1940 roku węgierski chemik Georg de Hevesy rozpuścił w wodzie królewskiej złote, noblowskie medale, niemieckiego fizyka Maxa von Laue’a i Jamesa Francka, aby uniknąć ich konfiskaty przez nazistów.
- Żeglarze często nosili złote kolczyki. Stanowiły ewentualną zapłatę za godziwy pochówek.
- W Dubaju są automaty, z których wypłacać można sztabki złota.
- Większość złota w skorupie ziemskiej znalazła się w niej w wyniku uderzenia asteroid i gradu meteorytów.
- W jądrze planety znajduje się 99% całego ziemskiego złota.
- Testerzy lodów używają złotych łyżek, by wyeliminować jakiekolwiek obce smaki.
- Za głowę rzymskiego polityka, Gajusza Grakchusa, obiecano nagrodę — równowartość jej wagi w złocie. Nagrody nie wypłacono, bo oszust zwiększył ciężar przekazanej głowy wieprzowym mięsem.
- Aluminium było kiedyś najcenniejszym metalem na świecie. W XIX wieku było droższe od złota.
- Mansa Musa, władca imperium Mali, był najbogatszym człowiekiem wszechczasów. Złoto wydane przez niego i jego świtę w Kairze, podczas jego pielgrzymki do Mekki, wywołało co najmniej dwunastoletnią inflację.
- Chińscy więźniowie zmuszani są do pracy w kopalni złota w World of Warcraft. Tym sposobem przynoszą dochód większy od tego, niż wygenerowaliby podczas pracy w prawdziwych kamieniołomach.
- W latach 1979-81 LEGO wręczało pracownikom z 25-letnim stażem złote klocki, o wadze niewiele powyżej 25 g, w próbie 14 K.
- Złoto występuje na wszystkich kontynentach ziemi.
- W liściach eukaliptusa, który rósł obok żyły złota, znaleziono drobiny cennego kruszcu.
- Złoto jest jadalne. Dzięki swoim właściwościom jest bezpieczne dla zdrowia.
- Prawie połowę całego złota wydobyto w jednym miejscu, na terenie RPA.
- Strach przed złotem to aurofobia.
- Gospodynie domowe w Indiach posiadają około 11% całego będącego w obiegu złota na świecie. To więcej, niż posiadają wspólnie: Stany Zjednoczone, Szwajcaria, Niemcy oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy.
- Największy na świecie blok złota waży 250 kg. Znajduje się w Muzeum Złota w Japonii.
- W ludzkim organizmie złoto występuje w ilości nieprzekraczającej 0,2 mg, z czego większość znajduje się we krwi i kościach.
- Przeszło 6 mg złota gubimy w ciągu roku z obrączek ślubnych przez to, że je nosimy.
- Złoto dotychczas wydobyte to prawie 200 000 ton.
- Medale olimpijskie były naprawdę złote jeszcze w 1912 roku. Współcześnie są pozłacane 6 gramami kruszcu.
- Drut wykonany z 1 uncjo złota miałby jakieś 100 km długości.
- Rozprasowany arkusz miałby 100 m 2, byłby przezroczysty i przepuszczałby światło.
- W około 1200 roku p.n.e. Egipcjanie używali niestrzyżonych futer z owiec, do odzyskiwania złotego pyłu z piasków Morza Czerwonego. Dało to początek legendzie o złotym runie.
- Największy samorodek złota to Welcome Stranger. Przed przetopieniem mierzył 25 cm na 60 cm. Co ciekawe, samorodek znajdował się zaledwie 500 metrów pod powierzchnią gruntu.
- Jadalne złoto to znany towar luksusowy. W Europie już w XV wieku płatki złota były dodawane do likieru.
- Część Indian wierzyła, że dzięki złotu można lewitować.
- Złoto topi się w temperaturze 1064 stopni Celsjusza. Przewodzi zarówno ciepło, jak i energię elektryczną.
- We Francji w XX wieku przeprowadzono badania, które dowiodły, że złoto jest skuteczne w leczeniu reumatyzmu.
- W niektórych z azjatyckich krajów dodaje się złoto do owoców, przekąsek z galaretki a nawet kawy i herbaty.
- Złota woda to gdańska wódka, a w zasadzie ziołowo-korzenny likier, wymyślony i produkowany przez holenderskiego imigranta.
- Złoto jest chemicznie obojętne, co tłumaczy, dlaczego nigdy nie rdzewieje i nie powoduje podrażnień skóry. Jeżeli złota biżuteria powoduje reakcję alergiczną, to oznacza, że królewski metal został zmieszany z innym, alergogennym metalem.
- Inkowie wierzyli, że złoto reprezentuje chwałę Boga Słońca, więc odnosili się do tego szlachetnego metalu z wielką czcią, traktując go jako łzy słońca. W związku z tym, że złoto nie było jeszcze używane w formie pieniędzy, miłość Inków do niego wynikała z pobudek czysto estetycznych i religijnych.
- W starożytnym Egipcie złoto było uznawane za skórę lub ciało Bogów, zwłaszcza Egipskiego Boga Słońca Re. To sprawiało, że złoto było dostępne tylko dla Faraonów, a dopiero z czasem dla kapłanów i innych członków dworu królewskiego.
- Do naszych czasów zachował się papirus, przedstawiający mapę pierwszej kopalni złota w Nubii, czyli głównego producenta złota w starożytności.
- Egipscy rzemieślnicy, którzy wykonywali złotą biżuterię, cieszyli się wysoką pozycją społeczną, dorównująca kapłanom.
Parametry dla wagi magnetycznej i monet:
